Beyləqan sakini çarəsiz durumda... - "Başçıya dəfələrlə müraciət etsəm də..."

Beyləqan sakini çarəsiz durumda... - "Başçıya dəfələrlə müraciət etsəm də..."

“Ağır şəkər xəstəsiyəm. Axırıncı dəfə həkimə gedəndə dedilər ki, damarlarımın 76 faizi tutulub. Hökumətdən verməli olduqları dərmanları güc-bəla ilə alıram. Şəkəri ölçmək üçün cihaz verməlidirlər, onu da vermirlər. Bir verdikləri 3 aydanbir sanatoriyadır. Onda da istənilən halda xərcin çıxır. Hər dəfəsində sağa-sola 200-300 manat xərcləyirsən, başqa yolu yoxdur”. DİA.AZ bildirir ki, Beyləqanın Əhmədli kəndinin sakini 32 yaşlı Əli Cəfərov belə deyir. Əlavə edir ki, xəstəliyin ağır mərhələsindədir, damar tıxanıqlığı bir az da belə davam etsə, ayaqlarını itirə bilər. Çünki normal müalicə oluna bilmir. Buna maddi imkanı çatmır. Xəstəliyinə görə işləyə də bilmir.

Əli Cəfərov xəstəliyin çətinliklərindən danışır. Deyir, gündə 2 dəfə insulin vurmasa, olmur. Yoxsa, şəkəri yüksəlir. Gün ərzində çoxlu su və ayaqyolu tələbatı olur. Odur ki, hər təklif edilən işdə çalışması mümkün deyil. Başqa cür də ailəsini dolandıra bilmir: “Məşğulluğa müraciət etdim, dedilər, “kəndinizdə yolların kənarını təmizlə”.

Yol da az qala 30-40 kilometrdir. İşə düzəlmək üçün məndən sağlamlıq arayışı istədilər. Həkim vermədi, dedi, mümkün deyil. Sabah bir yerdə yıxılıb qalarsan. Nəticədə, nə işləyə, nə də ünvanlı sosial yadıma müraciət edə bilirəm. Daha doğrusu, edirəm, xeyri yoxdur. Yardımı vermək üçün rüşvət istəyirlər. O da məndə yoxdur. Qalmışam pis durumda”.

Əli Cəfərovun öhdəsində 2 azyaşlı uşağı var. Deyir, onları yaşatmaq üçün evi də yoxdur. Kirayə qalırlar: “Birinin 10, digərinin 5 yaşı var. Böyük qızım məktəblidir, oxuda bilmədim. Xalası götürdü öhdəsinə, indi onlarda yaşayır. Kiçiyi hazırlığa getməlidir, onu da göndərə bilmirəm. Vallah, utanıram, aləmin, övladlarımın yanında üzüqarayam. İstəyirəm normal həyat verim, alınmır, xəstəyəm. Həm şəkər, həm də böyrək problemi, öhdəsindən gələ bilmirəm”.

Əli Cəfərovun deməsinə görə, problemindən dövlət qurumları xəbərdardır, sadəcə kömək etmirlər: “Dəfələrlə problemimlə bağlı yerli icra hakimiyyətinə, kənd icra nümayəndəsinə müraciət etmişəm. Hamı bilir, ancaq kömək edən yoxdur. Yoldaşımın adına bir az torpağımız var, onu da əkib-becərə bilmirik. Təsərrüfatla məşğul olmaq da asan deyil. Gərək həm fiziki, həm də maddi gücün ola. Həm xəstəyəm, həm də əlimdə ilkin sərmayə yoxdur”.

Əli Cəfərov çox yox, heç olmasa, dövlətin hər ay uşaqlarına cuzi də olsa yardım etməsini istəyir. Deyir, ayda 100 manat da olar, uşaqlarını dolandırar. Əgər bu mümkün deyilsə, o zaman dövlətdən özünə uyğun iş istəyir: “Təhsilim olmasa da, baytarlığı çox yaxşı bacarıram. Məni bu işlə təmin edə bilərlər. Məsələn, bizdə süni mayalanma yoxdur. Ancaq mən bunu edirəm. Hazırda şəxsi bir adamın fermasında bu işlə məşğul oluram. Cuzi əmək haqqına, gündə bir-iki dəfə gedib, nəzarət edib, gəlirəm. Bilsəm ki, məni baytarlıqda işlə təmin edəcəklər, inanın, çətinliklə də olsa, lap gedib təhsilini də alaram”.

Mənbə: teref.az