Gürcü alimi erməni sürüsünün silsilə riyakarlığı barədə

Gürcü alimi erməni sürüsünün silsilə riyakarlığı barədə

(II məqalə)


Şərqi Afrikanın müxtəlif landşaft hövzələrinə aid təbıı sığınacaqlarından, mağaralarından e.ə. VI-II minilliklərdə qəbilə halında müxtəlif istiqamətlərə (Nil çayı, Qırmızı və Aralıq dənizləri sahillərinə, Somali, Ərəbistan, Kiçik Asiya və Balkan yarımadaları hövzələrinə) yayılan ibtidai protohay sürüsünün bir hissəsi ictimai-siyasi şəraitin tələblərinə uyğun olaraq (əsasən Bizans-İran müharibələri nəticəsində) e.ə. I minillikdə Anadolu yaylasının şərq ətəklərində (o cümlədən İberiya, Albaniya, Midiya, Atropatena, Urartu, Assuriya, Finikiya... dövlətlərinin ərazilərində) məskunlaşa bilib.


Tarixi-coğrafi, hərbi-siyasi, iqtisadi-sosial münasibətlərin timsalında bu məskunlaşma mərhələsində hay sürüsünün gen-qan yaddaşı ilkin mağara-cəngəllik vərdişlərini, instinkt tərzini qoruyub saxlamış və həmin ərazilərdə yerli, kökənli (aborigen) xalqlara qarşı münasibətlərində (saxtakarlıqlarında, uydurmalarında, xəyanətlərində, riyakarlıqlarında...) ifadə olunmuşdur.


Təsadüfi deyil ki, gürcü alimi Vaya Kakabadzenin “Riyakarlıq, yalan və əxlaq” tarixi-sənədli əsərində (Tbilisi ş., 2020) hay sürüsünün (kitabda “erməni” deyilir) kökənli Qafqaz xalqlarına qarşı (əsasən gürcülərə, osetinlərə və azərbaycanlılara yönəlik) qeyri-insani, iyrənc münasibətlərinin faktlarla təhlil edilməsi bu canlıların tarixi keçmişindən qaynaqlanan irqi-irsi xüsusiyyətlərinə də işıq salır.


Əsərin ilk hissəsi barədə 1-ci məqalədə yazıldığından bu yazımızda kitabın 24-32-ci səhifələrdə yer alan “Abxaziyada ermənilərin törətdikləri qırğınlar” mövzusuna diqqət yetiriləcək. Göründüyü kimi, ibtidai hay sürüsü öz mənfur, çirkin məqsədlərinə yetmək naminə təkcə müsəlman-türk dünyasına qarşı soyqırım-qətliam faciələri yaşatmır, öz murdar əməllərinə görə xristian dini nümayəndələrini də hədəfə alırlar.


Tədqiqatçı V.Kakabadze qeyd edir ki, Gürcüstanın şimal-qərb hissəsini, Qara dəniz sahillərini əhatə edən Abxaziya reğionu hərbi-strateji əhəmiyyət daşıdığından və tarixən Rusiyanın hədəfinə tuş gəldiyindən Osmanlı Türkiyəsinin Qafqazda mövqeyini zəiflətmək üçün regionun müsəlman əhalisinə qarşı ermənilərin şiddəti daha da gücləndirilmişdir. Bu siyasətə uyğun olaraq Rusiya imperatoru II Aleksandr (Aleksandr Nikolayeviç, 1818-1881) 1880-ci ilin may ayında verdiyi fərmanla (1877-ci ildə müsəlmanların etirazı bəhanə gətirilərək) müsəlman əhali Suxumi şəhərinidən kənarlaşdırılmış, əhalinin sayı azalmış, ermənilərin sayı isə çoxalmışdır. Qafqazşünas alim N.Y.Marr “Abxazların dili və tarixi” əsərində (1937) göstərmişdir ki, Abxaziyada meyvə ağacları zəngin həyətlərdə yerli əhalinin səsi və nəfəsi yox olmuş, əvəzində ermənilərin Abxaziyaya kütləvi köçü başlanılmışdır (1879-cu ildə Osmanlı Türkiyəsinin Trabzon vilayətindən köçürülən hay sürüsü Pitsunda şəhəri ətrafında yerləşdirilmişdir).


Abxaziya pedaqoqu və maarifçisi S.P.Basariya bildirir ki, o dövrdə ermənilər özlərini gəlmə kimi hiss etsələr də, XX əsrin ortalarında artıq bir çox iddialarını irəli sürmüşlər, əsl murdar hay xislətinə uyğun olaraq.


Facivi hal odur ki, çar Rusiyası, Sovet Rusiyası və Rusiya Federasiyası bütün dövrlərdə Abxaziyada mürtəce siyasət yürüdərək ermənilər tərəfindən gürcülərə, abxazlara və müsəlman-türk əhalisinə qarşı yürüdülən soyqırım-qətliam siyasətinə (bu qanlı əməliyyatlarda erməni quldur silahlılarını ətrafında birləşdirən seperatçı Baqramyan adına batalyon xüsusilə fərqlənmişdir) rəvac vermiş və gücləndirmişdir. Bu mövzuda müasir Rusiyanın və Ermənistanın KİV-nin təbliğatında belə bir uydurma mülahizə əsas yer tutur ki, guya, yerli əhalinin “kriminogen” təbəqəsi Abxaziyanın inkişafına mane olur, bu problemi yalnız “qədim”,”mədəni” və “zəhmətkeş” ermənilərin hesabına həll etmək, Abxaziyanı dünyanın cənnət guşəsinə çevirmək olar, ona görə də Abxcaziyada “erməni məsələsi”nin (ermənilərin demoqrafik və iqtisadi vəziyyətini yaxşılaşdırmaq, siyasi üstünlüklərini təmin etmək baxımından) qaldırılması zəruridir...


Müəllif başqa bir məqamı da xatırladır ki, Abxaziyada artıq müxalif kəsim də ermənipərəst siyasət yürütməklə, beynəlxalq erməni lobbisi Abxaziyanın Gürcüstana qaytarılması, gürcü əhalisinin doğma yurd-yuvalarına qaytarılması siyasətinə qarşı çıxmaqla, Ermənistanın Abxaziyanın dəniz sahili ərazilərindən dünyaya çıxışına nail olmaq ideyasına kökləniblər.


Bu məqsədlə həm də Gürcüstan Respublikasının Nazirlər Kabinetində gürcü adı-soyadı ilə kifayət qədər işləyən ermənilərdən fəal istifadə edilir. Hökumətlərarası Gürcüstan-Rusiya Monitorinq Komissiyası “Abxaziya və Cənubi Osetiyada mal dövriyyəsinin tənzimlənməsi” məqsədi ilə yaransa da, əslində ermənilərin maraqları və mənafeyi əsas götürülür.


Təsadüfi deyil ki, bu xüsusda Ermənistan Respublikasının Nəqliyyat, Rabitə və İnformasiya Texnologiyaları naziri Akop Arşakyanın rəsmi açıqlaması öz xislətlərinə işıq saçmış olur:


-Hər şeyi səssiz görmək lazımdır, elə etmək lazımdır ki, gürcülər hürkməsin...

1977-ci ildə Qaqra şəhərində etnik abxazlar azlıq təşkil etmişdir, ermənilər sayca çox idi. Bu təsadüfi deyildi. Müəllif Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatı (indi sabiq-Q.Y.) A.Əlizadənin 2018-ci ildəki çıxışına istinad etmişdir: “1960-cı ildə Qaqra Şəhər Partiya Komitəsinin I katibi olmuş Qaranyan bu şəhərdə ermənlərin kütləvi yerləşdirilməsinə nail olub ki, indi onun adına bu şəhərdə küçə vardır.”

1970-ci ildən etibarən ermənilərin Abxaziyada sayca üstünlüyünün təmin olunmasına zəmin kimi abxazlarla gürcülər arasında bilərəkdən ermənilər tərəfindən milli zəmində münaqişələr yaradılmış, nəticədə Abxaziyanın Gürcüstandan ayrılması siyasi-ictimai məqsəd kimi irəli sürülmüşdür (həmin illərdə Qaqra şəhərində “Müstəqil Abxaziya uğrunda” separatizm hərəkatına rəvac verilmişdir).


Hətta, Ukraynanın Donetsk şəhərində yaşayan Eseyants soyadlı bir erməni Kremlə məktub yazaraq “Abxaziyanın Gürcüstandan ayrılmasını” tələb etmişdir!!!”

İndi həmin şəhər seperatçı, qondarma “Donetsk Xalq Respublikası”nın paytaxtıdır.

Məhz buna görədir ki, Ermənistan BMT-də Abxaziyadan qovulan əhalinin geri qaytarılmasının əlehinə həmişə səs verir, çünki bu seperatçı qurumun iqtisadiyyatı bütünlüklə onların əlindədir.

 

Gürcüstanda erməni həyasızlığının növbəti nümunəsi kimi, müəllif 2018-ci il dekabr ayının 1-də Tbilisi şəhərində keçirilən, 28 ölkənin səfirlik nümayəndələrinin iştirakı ilə (o cümlədən Ermənistanın) təşkil edilən xeyriyyə-satış yarmarkasında baş vermiş olayı xatırladır. Erməni səfirliyinin guşəsində özünü “xəritəçünas” adlandıran R.Qaliçyanın (London şəhərində erməni institutunun direktoru) “Böyük Ermənistanın xəritəsi” (Türkiyənin, Gürcüstanın və Azərbaycanın əraziləri hesabına) satışa çıxarılmışdır...


İbtidai hay sürüsünün həyasızlığı barədə yazılarımız davam edir.

 

Qismət Yunusoğlu,
Bakı Dövlət Universitetinin müəllimi (050.372.60.08.)

 

 

 

Mənbə: modern.az