İran Ermənistanın Sünik (Qərbi Zəngəzur) bölgəsindəki Qafan şəhərinə Baş konsulunu təyin edib. Bu təyinat Paşinyanla prezident Rəisinin telefon danışığından sonra baş tutub.

Erməni mətbuatı da bu təyinatın daha dərin mənalar kəsb etdiyini tirajlamağa başlayıb. KİV-lər qeyd edirlər ki, indi regionun taleyi artıq Sünikdə həll edilir. Bu hadis əlaqələrin möhkəmlənməsindən daha çox beynəlxalq aləmə mesaj kimi şərh olunur.

İndi Tehran eyni vaxtda bütün istiqamətlərə bəyan edir ki, Sünik İranın qırmızı xəttidir.

Bu isə artıq dirənişdir, bir təzyiq vasitəsidir. Rəsmi Tehran bu addımı ilə bir daha sübut edir ki, hər zaman olduğu kimi yenə də ermənilərin yanındadır. Və sona qədər də ermənilərə böyük qardaşlıq etməkdə qərarlıdır.

Tarixi keçmişə baxanda hər zaman farslar ermənilərin qatı müdafiəçisi kimi çıxış edib. Daha doğrusu erməniləri özlərinin siyasi məqsədləri üçün alət edib. Yada salaq ki, hələ XlX əsrdə, Türkmənçay müqaviləsindən sonra ermənilərin Azərbaycan torpaqlarına kütləvi köçü başlamışdı. Çoxları bunu rus siyasəti kimi qələmə versə də əslində bu iyrənc siyasətin arxasında farslar dururdu. Çünki, tarixən farsların ən çox çəkindiyi türklər olub. Və bu gün də fars rejimi nə ABŞ-dan, nə də sionistlərdən qorxurlar.

Onların qorxduğu böyük Azərbaycan dövləti və Turançılıq ideyasıdır. Məhz bu təhlükədən sığortalanmaq üçün son 35 ildə rəsmi Tehran davamlı şəkildə Ermənistana siyasi və iqtisadi dəstək verib. Ermənistanın dövlət müstəqilliyini tanıyan ilk 5 dövlətdən biri İrandır. Və Birinci Qarabağ müharibəsi illərində də İran açıq və gizli şəkildə Ermənistanı dəstəkləyirdi.

Orta və yaşlı nəsil yaxşı xatırlayır ki, Zəngilan cammatı erməni mühasirəsindən qurtulmaq üçün İran sərhəddinə üz tutdu.

O zaman fars rejimi zəngilanlara şərt qoydu ki, heç bir əmlak keçirtmək olmaz. Hətta sakinlər avtomobillərini belə Zəngilanda atıb gəlmək məcburiyyətində qaldı. Bu azmış kimi işğaldan sonra Qarabağ və ətraf ərazilərin talan olunmasında cənublu qonşularımız çox fəal iştirak edirdi.

Sonrakı illərdə də İran Ermənistana öz dəstəyini əsirgəmədi. Sözdə Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü tanısa da əməldə erməni separatizmin dəstəkləyirdi. Nəzərə alaq ki, Dağlıq Qarabağ münaqişəsi başladıqdan sonra Türkiyə Ermənistanla quru sərhədlərini bağladı. İran əksinə, Ermənistanla kommunikasiya xətlərini gücləndirdi. Hətta Ermənistana təbii qaz verməyə başladı. Nəticədə, son 30 ildə Ermənistan Rusiyadan daha çox İrandan dəstək gördü. Və bu dəstək 44 günlük müharibədə daha açıq şəkildə görsəndi.

Gürcüstan Ermənistanla bütün kommunikasiya əlaqələrin kəsdi. Bu vəziyyətdə İran Ermənistan üçün sonuncu nəfəslik idi.

Çox təəssüf ki, 44 günlük müharibədə rəsmi Tehran Ermənistana təkcə iqtisadi dəstək vermədi. Hətta hərbi yardımlar göndərdi.

Təbii ki, fars rejiminin bu dəstəkləri ermənilərə olan sevgidən və mehriban qonşuluq siyasətindən irəli gəlmir. Hədəf Azərbaycandır, İrəvanın əli ilə maksimum inkişaf və inteqrasiya proseslərini ləngitməyə çalışan Tehran, onu gözləyən bəladan yaxa qurtarmağa çalışır.

Təsadüfi deyil ki, Zəngəzur dəhlizinin açılmasını rəsmi Tehran özü üçün “qırmızı xətt” hesab edir. Hər vəhclə çalışılır ki, Zəngəzur dəhlizi açılmasın. Bunun üçün rəsmi İrəvana hər cür vədlər verilir.

“Qisas” əməliyyatından sonra Nikol Paşinyan Vladimir Putindən imdad dilədi. Amma Kremlin rəhbəri Paşinyanın yalvarışlarına məhəl qoymadı. Əksinə, Putin 10 noyabr bəyannaməsinin tələblərinin icra olunmasını vacib saydı. Moskvadan əli üzülən Paşinyan bu dəfə İran prezidenti Rəisiyə də zəng etməyə ehtiyac duydu.

O, son günlər Qarabağ və Şərqi Zəngəzurda baş verənlərlə bağlı Kremldən umduğu dəstəyi ala bilmədiyindən özlərinə daha yaxın sandıqları İranın rəhbərliyinə şikayətləndi. Təbii ki, rəsmi Tehran da Paşinyanın naümid qoymadı.

30 ildən sonra birdən-birə konsulluğun gündəmə gəlməsi və onun Azərbaycanla həmsərhəd Qafan şəhərində açılması təbii ki, çox mətləblərdən xəbər verir.

Surxay Atakişiyev, Bizim.Media

Mənbə: bizim.media